Papatya'nın Fısıltısı

Ayşe Filiz GÖKDEMİR ÖZARSLAN

Günlerden bir gün, rüzgârın usulca estiği bir öğleden sonra, küçük bir kasabanınkenarında yalnız bir papatya açtı. Diğer çiçekler rengârenkti ama bu papatya bembeyazdı, sessizdi, sanki bir şeyler bekliyordu. Yoldan geçen herkes ona baktı ama kimse yaklaşmadı.

Ta ki o gelene kadar... Genç bir kız, ellerinde kitaplarla yürürken, papatyayı fark etti. Eğildi, uzun uzun baktı, gülümsedi. Sanki papatya ona bir sır fısıldamış gibiydi. O an, kız da anladı ki, bazen en sessiz olan,  daha çok şey anlatırdı...

Güzel kız, papatyayı koparmadı. Yanına oturdu, kitaplarını açtı ve saatlerce yazdı. Bir şarkı yazdı; hüzünlü, yavaş tempolu, ama umut dolu bir şarkı...

Adını "Papatya'nın Fısıltısı" koydu.

Ve o gün, bir çiçek ile bir kalbindostluğu başladı. Hiç kopmadı.

Şarkının sözleri ise şöyleydi:

PAPATYA'NIN FISILTISI

Rüzgârın sesiyle açıldı papatyam,

Sessizliğin ortasında bir umut saklı…

Gözlerinde bir sır, rüzgârda yankılandı,

Kalbime fısıldadı bembeyaz kanadıyla.

Küçük adımlarla geldin bana,

Bir kitap, bir umut, bir sessiz armağan…

Papatya gibi saf, beyaz ve nazlı,

Bir şarkı oldun bana, gökyüzüne uzanan.

Papatya'nın fısıltısı, yıldızlara uzandı,

En sessiz anlarda, umutla yankılandı.

Papatya'nın fısıltısı, kalbimde bir şarkı,

Sessizce büyürken, ışığa kanatlandı.